De Bergrede

De Bergrede,

«  De Bergpreek  », drieluik.
Die arbeidersvrouw met het naakte kind op den schoot, onder den kruisboom opgericht tegen een achtergrond van fabrieken en achterbuurten in een fosfoor-belichting is een profane «  Piëta  », weinig orthodox wel is waar maar zo diepmenselijk, zo tragisch-schoon. Een meesterwerk. De uitdrukking van smartelijke gelatenheid in de gesloten ogen van die jonge vrouw, de honger en armoe op dat gelaat met in dat neergezegen lichaam den vollen rijkdom van het moederschap, het gebaar van open-lege handen die smeken zonder woorden. Hoe fel van expressie is ook dat biddend gebaar van de gespierde geweldige armen van den arbeider neergeknield onder een hemel van groen fosfoor. Een opstandig doek dat evenwel in tegenstelling van zoveel Marxistische en revolutionaire kunst, eenvoudig en menswaardig is gebleven.